Ευρυπίδης Κλεοπας: "Ποίηση και πολιτική. Φλερτάροντας με την ουτοπία"

Ο τόμος περιλαμβάνει σειρά κειμένων του συγγραφέα κατανεμημένα σε τρεις ενότητες:

• Πολιτική

• Περί τέχνης

• Δεκατρία διηγήματα και ένα δοκίμιο

Η πρώτη ενότητα περιλαμβάνει δώδεκα σημειώματα με πολιτικό και ιστορικό περιεχόμενο σχολιάζοντας γεγονότα τα οποία σημάδεψαν την ιστορία. Αναφέρει χαρακτηριστικά στο κείμενο με επικεφαλίδα «Μπορούν τα Επτάνησα να ατενίσουν πέρα από το Σολωμό και τον Καποδίστρια;»

«… οι Επτανήσιοι, στην αναζήτηση της χαμένης τους ταυτότητας, κατά ένα μεγάλο μέρος, είναι στραμμένοι και κοιτάζουν μ’ ένα κοσμοπολίτικο βλέμμα προς τη Δύση και την Ευρώπη, κι οι υπόλοιποι μ’ ένα βλέμμα ζηλόφθονο, ατενίζουν προς την ελληνική μητρόπολη. Για την απαξίωση της παράδοσής τους, δεν φταίει μόνον ένα εσωστρεφές κι ανίκανο κράτος, αλλά κι΄ ένας κακώς νοούμενος τοπικισμός, που καλλιεργείται τελευταία από μέτριους πολιτικούς και άλλους παράγοντες της δημόσιας ζωής».

Η δεύτερη ενότητα περιλαμβάνει δώδεκα επίσης σημειώματα για την Τέχνη και το Θέατρο με την άποψη, για ένα κλασσικό ερώτημα, ότι «… το έργο τέχνης δεν καθορίζεται τόσο από το τι απεικονίζει, όσο από το πώς το απεικονίζει. Πως εκφράζει ο καλλιτέχνης συνειδητά ή ασυνείδητα τις κοινωνικές τάσεις του καιρού του».

Ανάμεσα στα διάφορα θέματα τα οποία θίγει, είναι και αυτά των κατά καιρούς παρεμβάσεων της πολιτείας σε τομείς της Τέχνης και των Γραμμάτων.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Το 1964, η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου, απαγορεύει την προγραμματισμένη συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη στο Ηρώδειο, με το Άξιον Εστί του Οδυσσέα Ελύτη, με πρόφαση τη συμμετοχή σ’ αυτήν του “λαϊκού” τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση!»

Το μεγαλύτερο μέρος των διηγημάτων αποτελεί μια αναδρομή με μνήμες που ξεκινούν από τα παιδικά χρόνια, απλώνονται σε μισό και παραπάνω αιώνα και εξελίσσονται στα μέρη όπου έζησε ή απλά πέρασε ο συγγραφέας. Δίπλα σε αυτά και διηγήσεις φίλων και γνωστών χαρακτηριστικές για τόπους και γεγονότα.

Το βιβλίο «κλείνει» με την «Ατέρμονη αγωνία του χρόνου» και την προσπάθεια διείσδυσης του συγγραφέα σε μια έννοια που ρυθμίζει τη ζωή μας. Μόνο που «Άλλος είναι ο χρόνος της φυσικής, άλλος αυτός της ιστορίας, και άλλος της προσωπικής μας αγωνίας. Γιατί, όλοι γνωρίζουμε, ότι θα’ ρθει κάποια στιγμή, που δεν θα έχει ούτε παρόν, ούτε μέλλον»