Νάσος Μαρτίνος:

Ο ήλιος του Μάρτη

«Βαρύ και αργοκίνητο τα στρατιωτικό όχημα κατηφόριζε στενάζοντας το δρόμο, ο οποίος ακουλουθούσε τη διαδρομή του τείχους πλάι στη θάλασσα, αυτό που οι ντόπιοι έλεγαν Μουράγια…»
Με τη φράση αυτή αρχίζει το νέο βιβλίο του Νάσου Μαρτίνου το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη και στο οποίο εμφανίζεται μια σειρά προσώπων που «συμμετέχουν σε χορό αγωνίας για όσα συμβαίνουν τώρα αλλά και παλιά».
Το μυθιστόρημα ξεκινά στην μετεμφυλιακή Κέρκυρα και εξελίσσεται φτάνοντας στο γύρισμα του 20ου αιώνα. Ο αναγνώστης μπορεί να σχηματίσει μια εικόνα για τη ζωή λίγο μετά τον Εμφύλιο όταν τα τουφέκια ηχούσαν ακόμα στο Λαζαρέτο, την εξουσία είχαν οριστικά πια οι νικητές και ακόμα και οι απλά συμπαθούντες την Αριστερά κινδύνευαν κάθε στιγμή να βρεθούν άνεργοι, χωρίς μέλλον. Παράλληλα αντικρίζει τους ρυθμούς στις λαϊκές ταβέρνες της εποχής αλλά και τη δραστηριότητα, τους προβληματισμούς και τη ζωή ενός αγαθού λευΐτη ο οποίος τιμά το σχήμα του.
Στη ροή του έργου, ο αναγνώστης μαζί με τα κεντρικά πρόσωπα περιδιαβαίνει σε μια μελαγχολική πόλη, περπατά στα γνωστά της σημεία και αντικρίζει πρόσωπα τα οποία θα μπορούσε και να έχει γνωρίσει και να είχαν σημαντικό ρόλο στην κοινωνική ζωή.
Τα κείμενα προσφέρουν σε κάθε γραμμή αφορμές για φιλοσοφικές συζητήσεις κύρια πάνω στις ιδεαλιστικές και μεταφυσικές αντιλήψεις για τη ζωή.
Κυρίαρχο διαχρονικό πρόσωπο σε όλο το έργο ο άνθρωπος «… με τα μελένια μάτια σαν από αρχάγγελο βυζαντινό. Πλάσμα πέραν του χρόνου και του χώρου τούτου. Έχει μόνο την υποχρέωση μιας αποστολής, να σώσει ένα εβένινο κουτί με ιερές γραφές. Πως θα εμπλακεί ο ίδιος στις τύχες των ηρώων; Πως θα επηρεαστεί από τις αγωνίες, τα πάθη, τους έρωτες των ανθρώπων και ποιά η τελική δική του και δική τους μοίρα;»

Γ.Ζ.