Λιάνα Βραχλιώτη: "Εγώ δεν θα κλάψω"

Λιάνα Βραχλιώτη:
Εγώ δεν θα κλάψω

Μετά το πρώτο της βιβλίο «Μπλε ποδιές, άσπρες κορδέλες» με το οποίο μας μετέφερε στα μαθητικά χρόνια προς το τέλος της Χούντας και την αρχή της Μεταπολίτευσης, η Λιάνα Βραχλιώτη μας δίνει το δεύτερο διήγημά της με τίτλο «Εγώ δεν θα κλάψω» (Εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2006).
Μεγάλο μέρος της ιστορίας εξελίσσεται σε ένα τουριστικό νησί το οποίο δεν κατονομάζεται μεν αλλά έχει όλα τα χαρακτηριστικά της Κέρκυρας όπως ήταν πριν μισό σχεδόν αιώνα και όπως εξελίχτηκε μέσα στα επόμενα τριάντα.
Η πρώτη ενότητα κινείται γύρω από τη μετανάστευση προς την πρωτεύουσα, από ένα νησί, η ύπαιθρος του οποίου κυριολεκτικά λιμοκτονεί, σε αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας. Η ηρωίδα στέλνεται υπηρέτρια στην Αθήνα και γνωρίζει από κοντά τη ζωή, τη νοοτροπία και τα ήθη μερικών από τις λεγόμενες «καλές οικογένειες».
Η δεύτερη ενότητα έχει σαν θέμα τη δεύτερη γενιά. Η ηρωίδα έχει επιστρέψει, έχει κάνει οικογένεια και η κόρη σπουδάζει. Παρακολουθούμε τη φοιτητική ζωή, την έντονη πολιτικοποίηση των φοιτητών σε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος κατά τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια. Στο νησί τα πάντα έχουν αλλάξει και κινούνται γύρω από τον τουρισμό. Η απότομη εισροή χρήματος αλλάζει χαρακτήρες και αξίες, αλλά κάποιοι επιμένουν (όπως και σήμερα άλλωστε στην πραγματική ζωή) να θεωρούν τη γνώση προτεραιότητα. Μια σειρά συμπτώσεων συνδέει με συμβάντα του πρώτου μέρους και οδηγεί σε ένα απρόσμενο φινάλε.

Γ.Ζ.